Miedzyguzkowe również znacznie dotylne położenia żuchwy
Miedzyguzkowe również dużo dotylne położenia żuchwy są również określane mianem położenia centralnego lub centralnego zwarcia. Brill nazywa je miejscami mięśniowymi i więzadłowymi, uznając je zbyt zakończenie mięśniowej i więzadłowej drogi przywodzenia żuchwy. Obecnie (2008) traktowane jest i określenie „zwarcie centryczne". Jako zwarcie centrycz-ne Kleinrok i wsp. określają „kontakty zębów w dotylnym położeniu zwarciowym (kontaktowym) żuchwy, w maksymalnym zaguzkowaniu też na trasie poślizgu pomiędzy tymi dwoma pozycjami żuchwy". Mięśniowa droga przywodzenia, zwana też nawykową, polega na wolnym doprowadzaniu zębów dolnych do kontaktów okludalnych (zwarciowych) przy niewielkim wysiłku fizycznym. Mięśniowa droga przywodzenia rzuca się zwarciem zębów i stan ten oznaczany jest jak mięśniowe położenie żuchwy. Położenie obecne jest jednakowe z daniem, w jakim zęby przeciwstawne uważają się w najpełniejszym kontakcie (zaguzkowaniu). Określenie „maksymalne kontakty miedzyguzkowe" uwypukla stosunki anatomiczne, podczas gdy „kontaktowe położenie mięśniowe" naświetla aspekt fizjologiczny tego tegoż położenia. Tak to obydwa te okresy są synonimami.
Więzadłowa droga przywodzenia żuchwy istnieje obecne wspaniała, jaką stoją wyrostki kłykciowe w stawach skroniowo-żuchwowych od miejsca, które cieszą w sezonie mięśniowego położenia żuchwy, do najbardziej dotylnego, zwanego więzadłowym położeniem żuchwy, z którego z ciekawości na warunki anatomiczne nie może spotkać żadne przesunięcie ku tyłowi. Istnieje to wtedy ruch, który może ku tyłowi wykonać żuchwa z funkcji międzyguzkowej. Brill uważa, że ruch zamykania i zaczynania tworzony przez wyrostki kłykciowe w okresie drogi więzadłowej jest prawidłowym ruchem zawiasowym.
Zarb i wsp., składając się na wcześniejszych pracach Posselta, Atwooda także nowych, określają centralne położenie żuchwy w tryb bardziej szczegółowy, podając definicje czterech jej założeń w konstrukcjach tego nazwania:
1. Miedzyguzkowe położenie - położenie, w którym stoją maksymalne kontakty zębowe. Używanymi synonimami są: nawykowe położenie zwarciowe, okludalne położenie zębów, okluzja centralna.
2. Mięśniowe (kontaktowe) położenie - występuje w czasie, w którym występuje kontakt powierzchni okludalnych zębów po uniesieniu się żu-
chwy z założenia spoczynkowego, z wystąpieniem minimalnej aktywności mięśniowej. Synonimy: kontaktowe (spoczynkowe) położenie, położenie centralne neuromięśniowe, położenie mięśniowe.
3. Dotylne położenie - stosunek żuchwy do szczęki trwający w momencie końcowego ruchu zawiasowego wyrostków kłykciowych. Synonimy: końcowe położenie zawiasowe, położenie więzadłowe, relacja centralna żuchwy.
4. Dotylne kontaktowe położenie - kontaktowe położenie zębów wychodzące na wykonanie zawiasowego ruchu zamykania. Synonimy: centralne danie kontaktowe.
Jest wiele wiedz i hipotez wyjaśniających lub objaśniających centralne zwarcie, ale - upraszczając zagadnienie - można pobrać, że gra ono w punkcie końcowego ruchu zawiasowego osi łączącej wyrostki kłykciowe (głowy żuchwy), który dysponuje znaczenie na wykonanie przywodzenia żuchwy do szczęki.
Teraz w piśmiennictwie fachowym traktowane są określenia Bauera i Gutowskiego, którzy wyróżniają położenie spoczynkowe, położenie maksymalnego zaguzkowania, czyli zwarcie nawykowe, oraz dotylne położenie zwarciowe żuchwy. Podobnie jako miejsce zwarcia centralnego określają stan, w jakim danie maksymalnego zaguzkowania płaci się z dotyl-nym położeniem zwarciowym. Można więc przyjąć, że dotylne położenie zwarciowe żuchwy, maksymalne zaguzkowanie zębów i możliwości poślizgu pomiędzy tymi miejscami zbierają się na słowo zwarcia ważnego czy centrycznego. Zwarciem ekscentrycznym zalicza się to wszystkie pozostałe położenia i przemieszczenia żuchwy występujące więcej informacji przy kontaktach zębów przeciwstawnych (szczęki i żuchwy).
Jak zapewne z ryciny 31, zasięg nawykowych ruchów żuchwy, w jakim występuje odgiyzanie kęsa pokarmowego, jest względnie cienki i tworzy tylko wycinek granicznych ruchów przywodzenia i odwodzenia żuchwy.
Dla celów praktycznych ważna jest informacja, że dotylne położenie żuchwy jest niezmiernie trwałą, powtarzalną jej ważnością dodatkowo chyba działać jako położenie wyjściowe przy ustalaniu centralnego zwarcia, zwłaszcza gdy brakuje oparcia na domowych zębach. Należy także pamiętać, że dużo dotylne położenie żuchwy jest zbieżne z daniem międzyguzko-wym tylko u około 10% populacji. U pozostałych 90% przy cierpieniu z miejsca międzyguzkowego do najbardziej dotylnego występuje poślizg na powierzchniach guzków, zwany w piśmiennictwie slide in centric (Pos-selt, Beyron). W ciągu tej funkcji żuchwa rusza się coś do tylu i dołu, co jest stworzone przez tzw. prowadzenie guzkowe zębów trzonowych i przedtrzonowych. Podczas ustalania centralnego zwarcia, po cofnięciu żuchwy do najbardziej dotylnej pozycji zwarciowej, należy przyjąć na mały ruch ku przodowi i górze, tak żeby odnalazłaby się ona w położeniu mięśniowym, u części ludzi najbardziej przybliżonym do ustawienia międzyguzkowego. Przeciętna odległość między najbardziej dotylnym położeniem i położeniem międzyguzkowym waha się w skalach 0,5-1 mm.
Boczne ruchy żuchwy
Ruch wysuwania i cofania żuchwy, jak jeszcze ruchy boczne, można zauważyć na poziomej płytce zamontowanej w poszczególnej szczęce, podczas jeśli w nowej umocowany jest właściwy pisak rejestrujący przesunięcia tylno--przednie i boczne. W warunkach prawidłowych pisak zarejestruje wykres o kształcie luku gotyckiego, którego wierzchołek będzie przekazywałeś najbardziej dotylne położenie żuchwy, a ramiona zasięg ruchów bocznych. Linia prosta uciekająca od wierzchołka pośrodku ramion luku będzie wyznaczała doprzednie wysunięcie żuchwy (ryc. 33).
Boczne ruchy żuchwy podejmują się od jej założenia międzyguzkowego lub najbardziej dotylnego i liczą przeważnie na huśtawkowym przemieszczaniu się po jakiejś stronie i asymetrycznym ruchu rotacyjnym.
Strona, po której realizuje się żucie zaś w którą żuchwa się przesuwa, nosi nazwę strony pracującej, podczas gdy strona niemająca udziału w żuciu nosi
nazwę balansującej. Uczestniczy w tym mieszkaniu zwrócić uwagę, że w ścisłym, harmonijnym uzębieniu naturalnym po stronie balansującej zęby nie są w stosunku.
Podczas bocznych ruchów żuchwy przemieszczeniu ulegają jej wyrostki kłykciowe (stawowe). Wiedzę ich znoszenia jest pomocna przy użyciu artykulatorów nastawianych indywidualnie, które pozwalają na możliwie dokładne odtworzenie ruchów artykulacyjnych żuchwy. Dobre są w niniejszym obowiązku reklamy na fakt ustalania tzw. kąta Bennetta, jaki jest zrobiony przez płaszczyznę strzałkową i drogę obracania się wyrostka stawowego (w rzucie na przestrzeń poziomą) po stronie balansującej, w terminie wykonywania ruchu bocznego. Przeciętna liczba tego kąta wynosi około 15°.
Jak wcześniej wspomniano, na spacery boczne żuchwy dominujący wpływ wywierają mięśnie układu stomatognatycznego. Schematyczna rycina 32 dobrze ilustruje kierunek przemieszczeń żuchwy pod wpływem działania poszczególnych mięśni.
Ruchy żuchwy w układzie do szczęki mają również nazwę ruchów artykulacyjnych. Ruchy żuchwy i artykulacja żuchwy są więc wzorami i oba te słowa potrafią stanowić zjadane w organizacji stomatologicznej.